Przegląd Młodej Dramaturgii z udziałem studentek i studentów WRD | Teatr Barakah | 17-18.12.2024

Medea (17 grudnia o godz. 18:00)
Eugenia Balakireva

muzyka: Wład Szaban 
obsada: Zuzanna Woźniak, Denis Kudijenko

Medea to próba formalnego i językowego eksperymentu nad powszechnie znaną narracją dramatów Eurypidesa i Seneki. Nie ma chyba na ziemi osoby, która nie słyszałaby tego imienia. Medea, która zabiła swojego brata, by opóźnić ojca w pościgu za nią, która zabiła Peliasa, mszcząc się za to, że ten odebrał tron Jazonowi, która zabiła własne dzieci, by zemścić się na niewiernym mężu. Archetyp Medei – dzikiej i rozjuszonej, gotowej na wszystko, byleby dokonać zemsty – już dawno wniknął w kod genetyczny kultury europejskiej. I choć obraz ten jest uosobieniem czystego zła w kobiecej postaci, na przestrzeni dziejów próbowano go zrozumieć, a nawet okazać mu współczucie. W moim dramacie Medea nie żyję. Jak i jej dzieci. Medea nie wie, nie może sobie przypomnieć, co doprowadziło do ich śmierci. I ma zaledwie pięć minut, zanim komórki mózgowe zaczną się rozpadać z braku tlenu, a mózg wyda ostatni szczyt aktywności, który zwykle nazywany jest „całym życiem przelatującym przed oczami”. W limbie, stworzonym przez jej własny umysł, Medea raz po raz przeżywa wydarzenia z przeszłości. W krótkich scenach sztuki wydarzenia nie mają chronologii, Medea nie ma osobowości, narodowości ani epoki. Medea to kobieta z Iranu, z Grecji, z Wietnamu, z Afganistanu, z Ukrainy. Zabiła i nie zabiła swoich dzieci. Kocha i nienawidzi. Śmieje się i cierpi. Jest zastygłą w gniewie i przerażeniu twarzą.

Kamienice i rzeczy (17 grudnia o godz. 19:30)
Julia Nowak
reżyseria: Weronika Zajkowska

muzyka: Michał Smajdor 
obsada: Ana Kuszarecka, Maciej Kamiński, Michał Jan Meller

Bohater przyjeżdża do mieszkania swojego ojca, by pomalować przedpokój. Zamiast tego musi poradzić sobie z zalegającymi we wszelkich miejscach przedmiotami i wszystkim tym, co się z nimi wiąże; a także z pewną ilością awarii, szczurów, dzieci, poczty, dźwięków, wspomnień, prawnych aspektów własnościowych, dostawców pizzy, nocnym ogrodnictwem, grillami elektrycznymi i nie tylko. Tekst o tym, jak rzeczy się gromadzą. Na przykład w kamienicy.

Wyjdę z siebie stanę obok (18 grudnia o godz. 18:00)
Klaudia Gębska 

nagrania: Klaudia Gębska, Weronika Zajkowska
montaż: Olga Pabisek
konsultacje dramaturgiczne: Weronika Orawiec, Olga Pabisek
obsada: Patryk Krzak, Zuzanna Woźniak, Klaudia Gębska

Co ciałko mówi i czego ciałko może żądać? Jak nazywałoby się ciałko i czy da się z niego wyjść? Klaudia skanuje swoje ciałko, żeby w końcu się wysłuchać. Spotyka po drodze kolano, brzuch i nogę i każde z nich za Klaudią nie przepada. Intymny, wyzywający tekst o pogodzeniu się ze stanem rzeczy i pragnieniu bycia zauważoną. Głównie przez swój własny, zatwardziały mózg.

HA HA HA (18 grudnia o godz. 19:30)
Wera Makowskx
reżyseria: Krzysztof Zygucki

obsada: Nina Potapowicz, Anna Paruszyńska-Czacka (Narodowy Stary Teatr), Michał Jan Meller, Maciej Kamiński, Bartosz Gomoła, Marcin Kalisz, Denis Kudijenko

W styczniu 2015 roku dwóch uzbrojonych zamachowców wkroczyło do redakcji paryskiego pisma satyrycznego Charlie Hebdo. Przyszli by wyrównać rachunki z ludźmi, którzy w ich poczuciu z nich zakpili – żartowali z proroka Mahometa i opublikowali jego karykaturę. Doszło do katastrofy, a wśród ofiar znaleźli się też sami zamachowcy. Te wydarzenia poruszyły Francję i świat, a kiedy one miały miejsce francuski pisarz Emanuel Carrere przebywał w odosobnieniu na vipassanie. Był odcięty od świata i nie wiedział, że zginęli jego przyjaciele, a Francję ogarnęły uliczne manifestacje. Dotarła do niego dopiero wiadomość od Helene – partnerki jednego z zabitych, która poprosiła, żeby napisał i wygłosił mowę pogrzebową. Opisany przez Carrere w JODZE epizod jest punktem wyjścia, zamach poznajemy z perspektywy Helene, która dotkliwie odczuła konsekwencje opublikowanej karykatury. Historia jednego konkretnego żartu była dla nas inspiracja do myślenia nad samym żartem i granicami żartu. Nasza teatralna rekonstrukcja tamtych wydarzeń jest wariacją na temat tego z czego wolno było żartować rysownikom i co mogłoby rozbawić zamachowców na Charlie Hebdo.