OPOWIEŚCI LASKU WIEDEŃSKIEGO | REŻ. MICHAŁ KOTAŃSKI
SPEKTAKL ARCHIWALNY
Ödön von Horvath Opowieści Lasku Wiedeńskiego – spektakl dyplomowy studentów IV roku Wydziału Aktorskiego PWST w Krakowie.
Reżyseria: Michał Kotański
Scenografia: Barbara Hanicka
Ruch sceniczny: Cezary Tomaszewski
Muzyka: Lubomir Grzelak
Kostiumy: Arek Ślesiński
Reżyseria światła: Damian Pawella
Konsultacja dramaturgiczna: Radosław Paczocha
Asystentki reżysera: Małgorzata Jakubowska (I rok WRD), Ewa Rucińska (II rok WRD)
Występują: Kamila Banasiak, Jędrzej Bigosiński, Maciej Grubich, Weronika Kowalska, Emilia Korsak, Jan Marczewski, Oliwia Nazimek, Jan Niemczyk, Jakub Sasak, Paulina Sobiś, Franciszek Szumiński, Daniel Namiotko (III rok WA)
Alfred – Franciszek Szumiński 
Matka/ Helena – Oliwia Nazimek 
Babka/Ciotka 1 – Paulina Sobiś 
Valerie – Weronika Kowalska 
Marianna – Kamila Banasiak 
Emma/Baronowa/Starsza Pani/Dziewczyna/Ciotka 2 – Emilia Korsak 
Oskar/Konferansjer – Jakub Sasak 
Czarodziej – Jan Niemczyk 
Erych
– Maciej Grubich
Rotmistrz/Spowiednik/Głos Rozsądku – Jan Marczewski 
Ferdynand/Hawliczek/Mr Amerika – Jędrzej Bigosiński 
Erych – Daniel Namiotko (III rok WA)
Dramat Opowieści Lasku Wiedeńskiego Ödöna von Horvatha powstał na przełomie wieków XIX i XX, ale są powody, by w drugiej dekadzie XXI wieku tę historię przypomnieć. To historia Marianny, kobiety, która zakochała się – wbrew woli ojca i otoczenia. Następstwa tej miłości są tragiczne. Nie do końca jednak autorowi chodzi o Mariannę; „on zdaje się ostrzegać przed doktryną, która zastępuje życie, doktryną, która przestaje być czuła na złożoność i nieoczywistość wpisaną w nasze losy i świat. Doktryną, która zamiast tolerancji, oferuje nam tylko własne wyjątki od reguły” – pisze we wstępnym artykule do programu Radosław Paczocha.
Opowieści lasku wiedeńskiego pokazują katalog wszystkich antynowoczesnych nostalgii. Mamy tu wielopokoleniową „świętą rodzinę” („ukochany wnuk”, „stara matka”, „kochająca babcia”, „troskliwy ojciec”, „niewinna córka”, która zresztą bardzo szybko zmienia się w „córkę niewdzięczną”, a zaraz potem w „kobietę upadłą”). Wszystkie te formuły, które wszyscy dobrze znamy i sami powtarzamy bez przekonania w czasie upiornych świątecznych obiadków zostają bardzo szybko odarte z całej ich ujutnej słodyczy. „Ukochany wnuczek” okrada własną babcię metodą „na wnuczka”. Wyciągając od niej wszystkie uciułane pieniądze i obstawiając bez powodzenia „koniki”. „Kochająca babcia” okazuje się nieprzyjemną zdemenciałą staruchą, która nienawidzi wnuka i córki za to, że raz na zawsze wyrwali się spod jej władzy. A „stara matka” wymusza na synu poczucie winy, kiedy nie może już spełnić wiecznego marzenia wszystkich matek – upchnąć swego chłopczyka z powrotem do łona, bo ten stał się niewdzięcznym bachorem szukającym opieki innych kobiet.
(…)
Cezary Michalski
(fragment z Gazety Teatralnej, wydawanej przez Teatr Żeromskiego w Kielcach)
Premiera: 6 marca 2017 r., godz. 18.30, Scena Klasyczna, ul. Warszawska 5
Spektakl powstał w koprodukcji z Teatrem Żeromskiego w Kielcach
Prawa autorskie tłumacza reprezentuje Agencja ADiT
